آسمان آبی

سلام منم ، من از اعتکاف چهل روزه در فراق تو باز می‏گردم ، من برگشتم ، چهل روز بی‏تو تاب آوردم. مانده‏ام زینبی که شرط وصلتش با پسرعم خود را با تو ماندن گذاشته بود چطور با زندگی شرط نکرد بمیرد اگر حسینش رفت . من زنده‏ام اما مگرزینب بدون حسین را می‏توان زنده خواند. آن زینب مرد این که می‏بینی ترجمان صبر است در قامت خمیده عشق. این که می‏بینی قاصدکی است پر و بال سوخته .

جان زینب بر بالای آن حضیض بلند که سجده‏گاه نفس مطمئنه توشد تا ابد جا ماند. آن که رفت سایه‏ای بود به صلابت علی و لطافت فاطمه.

این منم پس از چهل روز میهمانی بیابان ، جهالت ، انحراف ، خیانت ، اشک ، مرگ و این تویی پس از چهل روز خاموشی اما چه طوفانی کردی !

شکوه من از زنجیرهایی که حرم خدا را همچون بند تسبیح شده بود نیست ، شکوه من از این زنجیر دست پا گیر دنیاست ، چه دنیایی ، دنیای پس از حسین .

از چه بگویم تو خود با رأس بلندت ، آسمانی از حضور بودی . از آتش ، از زنجیرها ، سیلی‏ها ، گوش‏ها و گوشواره‏ها ، خارها ، تازیانه‏ها ، بیابان‏ها ، شهرشوم شام ، شیطان و شیطان پرستان ، زغال‏ها ، طعنه‏ها ، خرابه‏ها ………………. تو بگو از نیزه‏ها ، شمشیرها ، تیرها ، سنگ‏ها ، خنجرها ، انگشترها ، پیراهن‏ها ، فراز نیزه‏ها ، تنورها ، قرآن‎ها ، خیزران‏ها ، تشت‏ها ، رقیه‏ها …………….

چه سفر آشنایی بود شبیه شب دل کندن از رسول خدا ، شبیه دویدن‏های پدر در کوچه‏ها ، شبیه آن شب آستین بر دهان گریستن و نگریستن ، شبیه شب شکافتن فرق آفتاب ، شبیه جگر شرحه شرحه نیش از مار خانگی خورده ، شبیه گودال ……………….

چه سفر آشنایی بود ، کفتارها اذانشان به نام شیطان بود و نمازشان نوازش دردانه پیغمبر با خیزران .

می‏روم حسین ، می‏روم زینب وار می‏روم ، می‏روم که صبر درس سختی است و من معلمی وظیفه شناس .می‏روم که برای شنیدن ندای هل من ناصر ینصرنی تو نیازی به اینجا ماندن نیست ، تپش آسمان صدای توست . می‏روم که آخرین فریاد لا حول و لا قوة الا بالله تو تا ابد مرا بس است.می‏روم که جهانی بغض ، تشنه روایت زیبایی‏هاست. می‏روم که هنوز شهری است که زینب بدون حسین را ندیده است. می‏روم که هنوز کوچه‏ایست که زینب بدون حسین را ندیده است. می‏روم که مزار پنهانی است که هنوز منتظر است و بارگاه سبزی است که چشم به راه دردانه اش مانده است.

خداحافظ…